19 października 2016 roku wraz z klasami II i III gimnazjum wybraliśmy się do leszczyńskiego kina na dramat wojenny Wojciecha Smarzowskiego pod tytułem ,,Wołyń".

Bohaterka filmu, Zosia Głowacka, młoda Polka, zaraz po ślubie swojej siostry wychodzi za mąż za miejscowego sołtysa - Macieja Skibę. Wszystko to zgodnie z wolą jej ojca. Dziewczyna jednak zakochana jest w młodym Ukraińcu o imieniu Petro. Początek II wojny światowej powoduje, że najważniejszym celem Zosi jest przeżycie.

Młoda Polka rodzi syna, w tym samym czasie zostaje zastrzelony Petro, ojciec dziecka. Konflikt się zaostrza Zosia wraz ze swoim potomkiem jest świadkiem wielu okrutnych, bezwzględnych scen ludobójstwa. Mimo wszystko kobieta się nie poddaje, przechodzi wiele kilometrów, aby znaleźć schronienie dla siebie i dziecka. Zosia bardzo kocha swego syna; gdyby nie on, nie wiadomo, jak potoczyłoby się dalsze życie ich obojgu.

,,Wołyń", film bardzo trudny, ma za zadanie przypomnieć o tragedii, jaką była rzeź wołyńska i choć w niewielki sposób próbować zrozumieć motywy postępowania osób, które innych pozbawiały życia. Reżyser przekazuje nam w dość brutalny sposób metody walki, jednak gdyby nie to, film nie miałby swojego klimatu. Oglądając niektóre sceny dostrzegamy, że nie każdy Ukrainiec jest taki, jakiego się go pisze, Podczas największych rzezi litowano się nad Zosią, stawała się ona dla nich ,,niewidoczna". Widząc tak brutalne sceny możemy zadawać sobie pytanie: ,,ile nienawiści musiało być w tamtych ludziach, aby postępować w taki, a nie inny sposób?". Idąc na tę produkcję Wojciecha Smarzowskiego musimy nastawić się na to, że sceny pokazane w filmie na długo pozostaną w naszej pamięci. Tak też było w moim przypadku, do dnia dzisiejszego moje myśli przeplatają się z najdrastyczniejszymi momentami filmu. Uważam że, reżyser jak i cała obsada wykonali bardzo dobrą pracę. Seans filmowy nie tylko pokazuje nam historię tragedii wołyńskiej, ale także daje nam do zrozumienia, jak ogromna może być miłość matki do swojego dziecka.